Oto człowiek, który dał nam wzór na SZCZĘŚCIE wywodzący się z fizycznego pojęcia dobroci,
odkrył zasadę zachowania informacji, uzasadnił elektromagnetyczną teorię życia wiecznego i zachęca ludzi do tworzenia "STOWARZYSZEŃ REALIZATORÓW LEPSZYCH CZASÓW"Zyciorys Naukowy Autora
JERZY LECHOWSKI" jest profesorem Międzynarodowej Akademii Nauk San Marino. Urodził się 10.07.1932 roku w Okalinie. W 1956 roku ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Łódzkiej, Sekcję Grzejnictwa. Wykonał pracę dyplomową z zakresu nagrzewania w.cz. uzyskując tytuł inżyniera elektryka. W 1963 roku Ukończył Wydział Łączności Politechniki Warszawskiej wykonując pracę dyplomową pt.: "Analiza harmoniczna elektroencefalogramu na maszynie cyfrowej UMC-1" Pracę doktorską pt.: "Analiza możliwości modelowania elektrycznego rozkładu energii w polu promieniowania temperaturowego", pod kierunkiem prof. Szczepana Szczeniowskiego obronił w 1970 roku na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1994 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na Wydziale Cybernetyki Międzynarodowej Akademii Nauk w San Marino, broniąc pracy pt.: "Analiza możliwości modelowania elektrycznego przepływu informacji w organizmie człowieka i jego środowisku". W latach 1956 – 57 pracował na stanowisku konstruktora w Zakładach Wytwórczych Urządzeń Elektronowych w Warszawie. Od roku 1957 do 1964 pracował w Polskiej Akademii Nauk początkowo w Zakładzie Mechaniki Cieczy i Gazów- Instytutu Podstawowych Problemów Techniki, a następnie w Zakładzie Analogii Instytutu Automatyki PAN. Od 1964 do 1968 roku pracował w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy. Od 1968 do 1970 roku pracował w Centrum Obliczeniowym PAN, a od 1970 do 1974 w Zakładzie Prakseologii PAN z prof. Marianem Mazurem u prof. Tadeusza Kotarbińskiego i w Instytucie Polityki Naukowej. Jednocześnie od1963 roku, początkowo jako asystent w Zakładzie Biofizyki Akademii Medycznej w Warszawie, a następnie od 1970 do 1995 roku jako adiunkt i kierownik Laboratorium Biofizyki. Prowadził również wykłady i ćwiczenia z analizy matematycznej i statystyki dla studentów i doktorantów Akademii Medycznej. W latach 1975 do 1978 prowadził wykłady i ćwiczenia z fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie. W latach 1981 do 1985 prowadził ćwiczenia i wykłady z fizyki w Wyższej Szkole Pożarniczej w Warszawie. Obecnie prowadzi wykłady w Międzynarodowej Akademii Nauk San Marino wykładając teorię pola informacyjno-emocjonalnego w praktycznym zastosowaniu do osiągania sukcesów dydaktyczno-wychowawczych i ekonomicznych. Opublikował ponad 60 prac naukowych i skryptów z fizyki dla studentów Akademii Medycznej m.in. Repetytorium z fizyki na wyższe uczelnie w 1982 r. W 1987 roku ogłosił w Postępach Cybernetyki z.2 i 3 zasadę zachowania informacji. W 1992 roku opublikował w ROCZNIKACH FILOZOFICZNYCH z.3.1991/1992 –Matematyczno-fizyczną definicję szczęścia, gdzie wyprowadził - na zasadzie analogii do fizycznego pojęcia dobroci - znany już w kraju i zagranicą wzór na szczęście. Obecnie zajmuje się opracowaniem elektromagnetycznej teorii życia wiecznego opierając się na hipotezie istnienia biologicznego lasera w DNA (opisanej przez fizyka teoretyka Fritza Alberta Poppa w książce pt. "Biologia światła") i teorii holografii oraz przestrzeni wielokrotnie toridalnej. Pracuje również nad możliwością wprowadzenia do filozofii terminów ścisłych takich jak używa się w fizyce. Opublikował na ten temat artykuł pt. "Pojęcia i prawa fizyczne w służbie matafilozofii uniwersalistycznej" w pracy zbiorowej pt. "HIPOTEZA EKOLOGII UNIWERSALISTYCZNEJ" wydanej przez CENTRUM UNIWERSALIZMU przy Uniwersytecie Warszawskim w 1999 roku. Autor wychodzi z założenia, że każdy system społeczny opiera się na określonej filozofii. Przyjęcie odpowiednio dobrej filozofii może się przyczynić do stworzenia systemu społecznego najlepszego z możliwych, opartego na prawach fizycznych i etyce.
Wypowiedzi prasowe na temat autora